Kraj godine, koja je protekla i doček Nove godine, svrstavamo u jedan od najradosnijih praznika, koji se, kod većine naroda proslavlja uglavnom u krugu porodice, ali i uz brojne, ponekad i čudne običaje, koji potiču od različitih verovanja.
Jedan od prvih naroda koji je počeo slaviti Novu godinu su Kinezi, a trgovci su se tada međusobno darivali sitnicama. Slavlje ulaska u novo razdoblje staro je gotovo koliko i sam čovek. Ravnajući se prema zvezdama, bez čuda moderne tehnike, stari su narodi obeležavali prelaz u novo razdoblje. Istorija proslavljanja Nove godine nije pouzdano utvrđena, ali veruje se da su Vabilonci to činili još pre 4.000 godina, kada je proslava trajala 11 dana a svaki se dan drugačije slavio. Proslava Nove godine i Božića ne može se zamisliti bez okićene jelke. Svetlucavi ukrasi, trake, mašnice i svećice unose radost i veselje u dom svih onih koji slave ove praznike. Međutim, daleko pre pojave hrišćanstva, zimzeleno drveće i biljke su imali poseban značaj za brojne civilizacije širom sveta, naročito u zimskom periodu. Kao što se danas u vreme novogodišnjih praznika kite borovi, smreke i jele, tako je u drevna vremena postojao ritual vešanja grana zimzelenog drveća iznad vrata i prozora. A sve to jer se verovalo da ove biljke pružaju zaštitu od bolesti, zlih duhova, veštica i vilenjaka.
Na naše prostore, običaj kićenja novogodišnje jelke dolazi sredinom 19. veka. Pre toga, domovi su se ukrašavali zelenim granama, cvećem i voćem. Vremenom, umesto grana su počela da se kite zimzelena drvca, a dekoraciju su predstavljale jabuke, kruške, šljive, lešnici, orasi i sl. Kasnije su se dodavale i razne slatke poslastice, ukrasi od papira, kao i lančići, venčići… Umesto snega, na grane su se stavljali komadići vate ili iseckani papiri. Danas Novu godinu slavimo svi, a ona prvo stiže na Linijska ostrva, dok poslednji slave na Samoi i još nekim pacifičkim ostrvima.
